Luister naar

Opinie: Pardon, het gaat om kinderen

Nieuws
Verander de asielwetgeving. Regel dat kinderen automatisch mogen blijven, als er binnen een of twee jaar geen beslissing is.
George Gelauff
vrijdag 9 november 2018 om 03:00
De Armeense Hayarpi Tamrazyan (midden) in de Haagse Protestantse Kerk (PKN) , waar een doorlopende kerkdienst wordt gehouden om te voorkomen dat zij en haar familie worden teruggestuurd naar Armenie.
De Armeense Hayarpi Tamrazyan (midden) in de Haagse Protestantse Kerk (PKN) , waar een doorlopende kerkdienst wordt gehouden om te voorkomen dat zij en haar familie worden teruggestuurd naar Armenie. anp

Ze wonen vijf jaar of langer in Nederland. Ze zitten hier op school, hebben klasgenoten, vrienden. Ze zijn opgegroeid in onze cultuur. Ze spreken onze taal. En nu zitten drie Armeense kinderen met hun ouders dag in dag uit in een kerk, onder grote druk en blij met al de mensen die meeleven en helpen.

In buurt-en-kerkhuis Bethel in Den Haag is een doorlopende kerkdienst aan de gang, zodat de kinderen Tamrazyan (15, 19 en 21 jaar) niet uitgezet kunnen worden. Velen willen helpen. Anderen zeggen: ‘Nee. De rechter heeft gesproken.’ Een moreel dilemma, dat bij mij steeds dezelfde gedachte oproept: pardon, het gaat om kinderen! Kinderen die in de knel zitten en in grote spanning leven. Voor nu lijkt er perspectief, maar hoelang houden de vrijwilligers die doorlopende kerkdienst vol? Wanneer staat de politie op de stoep om ze mee te nemen? Wat doet die spanning met de kinderen?

compassie

Voor vierhonderd andere kinderen dreigt ook uitzetting. Ik lees over kinderen die zijn teruggestuurd na een verblijf van vele jaren in Nederland, naar een land waar ze de taal niet spreken en soms niet naar school kunnen. Waar ze in hun nieuwe huis apathisch voor zich uit staren, op de rand van een depressie. Het gaat om kinderen! Ik weet het, op veel plaatsen in de wereld zijn kinderen kind van de rekening. In oorlogssituaties, bij kindermisbruik, ga maar door. Daar kunnen we niet altijd iets aan doen. Maar hier wel. Dit doet een beroep op een fundamentele waarde van onze samenleving – compassie. Daarom was er al eerder een kinderpardon.

rechtsstaat

Maar de rechter heeft toch uitspraak gedaan? Natuurlijk is de rechtsstaat fundamenteel, net als de democratie. Maar rechters voeren door de politiek gemaakte wetten uit. Die wetten kunnen veranderen. Daar richten wij ons op: de wetten, instituties en procedures die wij in Nederland met elkaar opstellen. En op de manier waarop die soms toegepast worden.

Er moeten procedures zijn, we kunnen niet iedereen onbeperkt toelaten. Maar die procedures mogen niet nodeloos ingewikkeld zijn. Zoals nu geldt voor het meewerkcriterium: wie niet meewerkt aan zijn uitzetting heeft daardoor geen recht op asiel. Ik ben vast niet de enige die dit niet begrijpt.

Wij kunnen onze procedures versnellen. Dat is een verantwoordelijkheid van de samenleving en de politiek. We kunnen niet toestaan dat mensen meer dan vijf jaar in een procedure zitten en dat kinderen kind van de rekening worden.

Er is een eenvoudige oplossing. Neem in de wet op dat als er binnen een of twee jaar geen beslissing is, de kinderen automatisch mogen blijven. Voorwaarde is dat procedures snel en doelgericht doorlopen kunnen worden. Dat stelt eisen aan de uitvoeringsorganisatie.

Maar het vraagt ook wat van de mensen die migranten helpen. Is het bijvoorbeeld altijd wijs procedures zo veel mogelijk te vertragen? In een individueel geval zeg je snel ja. Maar als systeem? Zijn inmiddels gesettelde kinderen die we na jaren terugsturen, niet ook een morele verantwoordelijkheid?

Zouden we dan willen denken over snelle en rechtvaardige procedures, inclusief een automatisch verblijfsrecht na het overschrijden van een vaste termijn?

Wij kunnen in Nederland niet de hele wereld redden, maar we kunnen wel procedures maken die sneller uitsluitsel bieden en dus menselijker zijn. Daarom begrijp ik die mensen in Bethel goed. Want: pardon, het gaat wel om kinderen. <

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Het beeld van de kerk als familie helpt mij om te beseffen waarom ik blijf. Een familie wordt je gegeven, je kiest in de kerk niet voor de mensen die je omringen.

Je ergert je in de kerk groen en geel, maar altijd volgt het moment dat je weet: we horen bij elkaar

'Ik overwoog als twintiger een jaar te stoppen met alles wat met het christelijk geloof te maken had.' Nelleke Plomp schrijft waarom ze blijft in een kerk waar ‘de aardappels regelmatig aanbranden’.

Kleine bedrijven zouden weleens meer kunnen bijdragen aan duurzaamheid, dan ze in enquêtes aangeven.

Kleine bedrijven minder duurzaam dan grote? Waarschijnlijk práten ze er minder over

Johan Graafland stelt dat kleine bedrijven achterblijven in duurzaamheid (ND 23 maart). Dat waagt ondernemer Henk Broekhuizen op basis van zijn eigen ervaring te betwijfelen.

Opinie

De lente is een tijd van vernieuwing en daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen

De lente is een tijd van transformatie. Laten wij daarin de natuur volgen, en zelf ook transformeren, schrijft de Afghaanse dichter en schrijver Abdul Basir Shafaq.

Bij christelijke organisaties lopen geloof en werk soms op een ongezonde manier door elkaar.

Werken bij christelijke organisatie valt soms tegen: zalvende woorden maar onrecht blijft bestaan

Het Nederlands Dagblad besteedde aandacht aan manipulatie, machtsmisbruik in de evangelische wereld. Maar het probleem speelt ook bij andere christelijke organisaties, schrijft Ineke Evink van vakorganisatie CGMV.

Mark Rutte, Geert Wilders en Sigrid Kaag. We hebben deze drie soorten politici nodig. Sterker, we zijn zélf van dit soort types en gedragen ons er naar.

We zijn saai, moralist en boos. En zo zijn ook onze politici. Daarom kunnen ze lastig samenwerken

Wij Nederlanders lijken op Rutte, Kaag en Wilders. Frank van den Heuvel laat zien hoe het karakter van iedere Nederlander bij een van deze drie politici past.

Stel dat ‘doe dit, tot Mijn gedachtenis’ al begint op het land? Dat is dus niet: onderwerp de grond aan een regime van uitputting, tot Mijn gedachtenis.

Avondmaal en eucharistie beginnen in de grond, waar het krioelt van torren en wormen

Jezus zegt niet: spuit gif op de vrucht en het blad en dood in het voorbijgaan alles er omheen, tot Mijn gedachtenis. Theoloog en boer in opleiding Elsa Eikema stelt prikkelende vragen bij ons avondmaal.