Passie voor wat worden kan...

Wekelijkse inspiratie – 19 mei 2024

Geliefd mens,

Het kan ons niet ontgaan: de afschuwelijke oorlogsdaden in Oost-Europa en in het Midden-Oosten houden ons dagelijks in de greep. Hoe zal dit aflopen? In stilte en alleen of in demonstratievorm samen met anderen bidden mensen dat het eens vrede zal zijn. We gedenken eerbiedig alle slachtoffers. Er wordt veel gedebatteerd, geroepen, verklaard, bewezen. Wordt er ook geluisterd? Soms kan het gevoel dat vrede nooit zal lukken je overvallen. Het kan zelfs de gedachte oproepen: ja, het kan ‘als Pasen en Pinksteren op één dag vallen!’. En daarmee zeggen we: het kan niet. Nooit.

Nieuw begin

Best bijzonder, want als we denken aan Pasen, vijftig dagen geleden, dan vieren we het feest van dat wat feitelijk niet kan: de opstanding uit de dood! Natuurlijk niet letterlijk, maar met een gevoel dat de dood niet het laatste woord heeft en dat er nieuwe kansen zijn, elke dag. En als we het Bijbelse pinksterfeest willen aanvoelen, is ook dat een feest van een nieuw begin. Een krachtig moment van inspiratie voor wat - helemaal ongedacht - tóch kan gebeuren …mits we elkaar willen verstaan.

Inzicht en uitzicht

Het is de kern van geloof: daar waar alles definitief afgelopen lijkt te zijn, waar geen greintje hoop op een toekomst meer is, daar begint het opnieuw. Niet ergens anders, niet in een nieuwe wereld, maar hier, met dat wat je hebt en wie je bent. En dat maakt het duizenden jaren oude pinksterfeest tot een wonderlijk gebeuren. Op vele manieren is het grote verhaal van schepping, van de mens en zijn macht en onmacht, van Gods aan- en afwezigheid opgetekend. Als we er met enige regelmaat éven de tijd voor nemen om een paar regels van dat grote verhaal te lezen, helpt het ons wellicht bij inzicht en uitzicht in het ritme van ons alledaagse leven. 

Van denken naar doen

Zo las ik in het nadenken over wat deze brief mag brengen in het jaarboek Leven in Liefde een tekst, die zo rond deze pinkstertijd heel toepasselijk is: 

Wanneer ik bij het vuur zit
praat ik met mijn vrienden en vriendinnen.
En ik denk: waarom zeg ik zoveel,
als ik zo vaak niet in staat ben 
om mijn woorden in daden om te zetten.
Mijn hart antwoordt:
“Wanneer je in het openbaar je ideeën verkondigt,
zul je ook moeten proberen ernaar te leven.”
En omdat ik denk dat ik ben wat ik verkondig,
verander ik uiteindelijk in wat ik zeg.¹

In deze tekst is een levensopdracht opgenomen: de transitie van denken naar zeggen naar doen. In je eigen bubbel, bij vrienden en vriendinnen, lukt dat misschien nog wel. Maar nu daarbuiten? In die opdracht staan we niet alleen. Pinksteren is het inspirerende feest van het levend houden van gemeenschapszin, van samen optrekken, van het geloof dat het met jou kan. Van bemoediging en geloven in een nieuw begin, van liefde voor jezelf - en voor elkaar. Een feest waarin we vieren dat we er nog zijn. Maar waar ook ruimte is voor troost en we in liefde en dankbaarheid denken aan hen, groot of klein, die ons zijn voorgegaan. 

Wat mij betreft mogen Pasen en Pinksteren op één dag vallen. Déze dag. Ik wil blijven geloven dat het leven en de liefde steeds zullen winnen. Zo moge het zijn.²

Jan Zwart

Voorganger Apostolisch Genootschap

¹Bij het kampvuur, vrij naar Paolo Coelho: De strijders van het licht, Arbeiderspers, Amsterdam 2002

²Met dank aan Alex van Ligten, predikant uit Sneek, voor zijn pinkster-inspiratie.