En nu aan het werk 

Wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman – 2 mei 2021

Opeens kwamen ze tevoorschijn. De knikkers. De hele week werd er al geknikkerd op het schoolplein. Elke pauze viel er veel te winnen voor Sanne. Al drie keer achter elkaar was ze de gelukkige. Haar knikkerzak bolde ervan. Thuisgekomen bleek Luuk minder gelukkig. Bijna alles verloren! Toen beide knikkerzakken op tafel stonden, bleef het lang stil … Wat zal Sanne doen?

Gevoel van eigenwaarde
Winnen is geweldig! Je bent de beste geworden of je had gewoon mazzel. Verliezen daarentegen is een stuk lastiger. Je kunt het niet altijd afdoen met ‘het is maar een spelletje’. Leren winnen, leren verliezen, je hebt elkaar daar heel hard bij nodig, want het gaat niet vanzelf. Het is een onderdeel van de ontwikkeling van elk kind. Daarom is het belangrijk hierbij stil te staan, opdat we ervoor zorgen dat elk kind kan opgroeien in 'een sfeer van geluk, liefde en begrip¹.'

Met een fundamentele aanvaarding van het kind zoals het is, met alle mogelijkheden en tekortkomingen. Dat bepaalt voor een groot deel het gevoel van eigenwaarde van het kind en dat alles werkt een leven lang door.

Verbondenheid met anderen
Het zijn woorden die me vertrouwd in de oren klinken. Op 4 en 5 mei ben ik me extra bewust van de impact ervan. 'Nu, vandaag, deze minuut leef ik en leef ik volop en is het leven waard geleefd te worden en wanneer ik zou weten, dat ik morgen zou sterven, dan zou ik zeggen: ik vind het heel jammer, maar het is goed geweest zoals het geweest is. (…) En nu aan het werk².'

Uit de memoires van een overlevende blijkt dat Etty Hillesum kinderen Kamp Westerbork uit smokkelde in ambulances die gebruikt werden om zieken te vervoeren naar het ziekenhuis in Groningen. Zo bracht ze hen in veiligheid. Ik kan het niet bevatten, dat mensen door mensen gedeporteerd worden. Hoe zit het met uw en mijn ‘inclusief denken’ in deze tijd? Met mijn verbondenheid met anderen? Met mijn oprechte interesse? 'In plaats van ons te verdiepen in krachten die de mensheid bedreigen, zouden we ons misschien minstens zoveel moeten bezighouden met dingen die het leven bijeenhouden en het bewaren³.'

Verantwoordelijkheid voor de ander
In een tijd waarin we meer en meer één wereld zijn, is het belangrijk om je niet uitsluitend in je eigen cultuur en geschiedenis te verdiepen, maar ook in die van anderen en hierover in gesprek te gaan. Een vrijheidswens alleen is niet voldoende, die zal altijd gekoppeld moeten zijn aan besef van verantwoordelijkheid voor de ander. Een jeugdkoorlied begint er zo helder over:

De vrijheid is een kostbaar pand
voor ieder volk, voor ieder land;
maar hoe verhoudt mijn vrijheidswens 
zich tot die van mijn medemens?

Hoe kan er ruimte zijn voor jou én mij? 
Hoe komt een mens van ‘ik’ naar ‘wij’? 
Hoe kan de vrijheid duurzaam zijn, 
als je niet sámen vrij kunt zijn?

Zesenzeventig jaar geleden reden de geallieerden op tanks de Nederlandse steden en dorpen boven de rivieren binnen en vierde heel Nederland kort daarna de bevrijding. Geleidelijk wordt sámen vrij zijn mogelijk door erkenning van het leed en door verzoening tot stand te brengen.

Een bewuste verbreding van ‘ik’ naar ‘wij’. Niemand uitgezonderd.

Ik geloof erin dat u zich net als ik, wilt bezighouden met dingen die het leven bijeenhouden en het bewaren. En nu aan het werk!

Bert Wiegman

Bestuursvoorzitter Apostolisch Genootschap

^{1 Verdrag inzake de rechten van het kind, preambule, p. 11
2 Het verstoorde leven, Dagboek van Etty Hillesum,
vrijdag, 21 maart 1941
3 Joodse verzetsheld Isaac Spetter, memoires In: Eerste
Nederlandse Getuigenissen van de Holocaust 1945-1946,
Bettine Siertsema}