Met aandacht kijken!
Wekelijkse inspiratie – 4 juni 2023
Geliefd mens, dag lieve jij
Deze keer een brief over een mooie, zonnige dag in mei waarin er - toen ik de tijd nam om met aandacht te kijken - zoveel was wat me raakte, dat ik dat graag wil delen. Femma (10 jaar) vertelde me dat zij de weekbrieven de afgelopen tijd had gelezen, maar dat ze voor haar erg moeilijk waren. Dat begrijp ik. Daarom heb ik deze keer geprobeerd een inspirerende brief te schrijven die voor iedereen te begrijpen is.
Oud en jong
Dylan (12) was heel trots dat hij als enige van zijn school zijn fietsdiploma had gehaald. Zodra hij zijn diploma krijgt, stuurt hij me een foto. Toen de kinderen zongen over vrede heel dichtbij, stond hij hand in hand met Nore (4).
Bij de koffie zaten Piet (69) en Julien (18) gezellig met elkaar te praten. Julien wil graag naar de fotovakschool en Piet liet hem een foto op zijn mobieltje zien.
Richard (15) kroop spontaan achter de piano en speelde van alles uit zijn hoofd. En terwijl hij ‘Ik bid u aan, o macht der liefde’ speelde, hoorde ik Senna (16) meefluiten.
Jort (15) liet me zien dat hij niet alleen kikkervisjes uit de vijver van Berg en Dal had gehaald, maar ook een kikkervisje van een pad: tussen al die zwarte visjes was er één bruine. Zijn opa had hem veel over de natuur geleerd en daardoor kon hij het nu aan mij leren.
De begeleiders van deze zondag Céline, Roy, Anouk, Marleen, Wim, Tim, Sheila, Ellen en Auke (tussen 19 en 60 jaar) gingen niet naar een festival of iets anders; met hun aanwezigheid lieten zij blijken vriend te willen zijn.
Samen met drie mensen van resp. 76, 88 en 92 jaar deed ik de afwas en ruimde ik de vaatwasser in.1, 2
Handen vol
In de gesprekken in de keuken, op het gras, rond de tafel en in de reacties vanuit de zaal tijdens de eredienst werden dingen besproken die echt ergens over gingen. Er werd geluisterd, gelachen en getroost. Meestal heb je er geen idee van wat iemand op jonge leeftijd al heeft moeten meemaken of waar degene die naast je staat, z’n handen vol aan heeft.
Hartjes
Misschien is het je al opgevallen dat ik vaak een gedicht gebruik in de weekbrief 😊. Kijkend in het papieren bekertje van Jort, op zoek naar het padje, dacht ik aan deze:
als je goed kijkt
bloeit er een herderstasje
onder de heg!
Heb je weleens een herderstasje gezien? Het is een plantje. Zoek het maar even op. Je kunt het herkennen aan de vruchtjes die lijken op hartjes. Deze zondag zag ik - net als in het gedicht - heel veel ‘herderstasjes’. Wat bedoel ik daarmee, denk je?
Ontroering en blijheid
Dit gedicht is gemaakt door de Japanse dichter Bashō. De korte gedichten die hij schreef, heten haiku’s. Het uitroepteken aan het eind van het gedicht vertelt ons iets bijzonders. In Japan is het een teken voor een gevoel van ontroering en blijheid op hetzelfde moment. De dichter probeert een gevoel van eenheid in de veelheid op te roepen én een gevoel van “niet-verschil”. Dat is misschien moeilijk te begrijpen, maar het is wat ik in deze brief probeer te doen: als je goed kijkt, is er zoveel te zien en te herkennen in de natuur, in jezelf en in andere mensen. Als je niet aandachtig bent, kan er veel moois aan je voorbijgaan.
Verbonden voelen
‘Niet-verschil’ is natuurlijk een vreemd woord. Het kinderkoorlied Welke bril? gaat daar over. Het zegt niet dat er geen verschillen zijn, maar het zegt dat het uitmaakt hoe ik kijk. Als ik dat door heb, kan ik me heel dichtbij de natuur en bij alle mensen voelen: mensen die er zijn, die er waren en die nog komen. Dat gevoel noem je ook wel je één en verbonden voelen met alles om je heen. Bij alles wat anders is, ervaar je toch geen verschil. Dat is een speciaal gevoel. Voor die verwondering zijn bijna geen woorden en daar past het ! dan weer bij.
Nanda Ziere
Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap
1 Zondag 21 mei was ik in Nijkerkerveen en ook bij de terugkomdag van het zomerkamp.
2 Allen die genoemd zijn, hebben deze brief van tevoren gelezen.