Hoopvol perspectief – oktober 2025

Soms lijkt het alsof de wereld alleen maar groter en zwaarder wordt.
De politiek, het klimaat, oorlogen, ongelijkheid. Het is veel en belangrijk, maar ook vaak
verlammend. Want hoe verander je iets als alles zo groot voelt?

Ik merk dat ik dan op zoek ga naar iets anders, iets kleins. Niet om mijn ogen te sluiten voor
wat er speelt in de wereld, maar om ze juist weer te openen voor wat er ook gebeurt, dichtbij,
onder onze neuzen.

Dingen die misschien niet op het journaal komen, maar die wel iets doen met je hart.
Kleine gebaren. Eenvoudige momenten.
Die me eraan herinneren: Ik kan wel invloed hebben op hoe ik kijk, op hoe ik handel, op hoe
ik ben voor de ander.

Daarom deel ik graag een paar mooie verhaaltjes, misschien toveren ze een glimlach op je
gezicht. Misschien herinneren ze je eraan dat jij óók zo iemand bent die verschil maakt, al is
het maar voor even.

Kopje koffie voor twee

In het café zit vaak een oudere vrouw alleen bij het raam. Altijd hetzelfde tafeltje, een
cappuccino, en een boek dat ze nauwelijks leest.
Op een dag vroeg ik: "Mag ik erbij komen zitten?"
Ze keek even verbaasd, glimlachte. "Graag. Het is lang geleden dat iemand dat vroeg."
We praatten over niets bijzonders — maar ik voelde iets zachts tussen ons in.
Sindsdien drinken we soms samen koffie.
Geen grote vriendschap, maar precies genoeg.

De paraplu

Het begon ineens hard te regenen. Ik stond met volle boodschappentassen en geen capuchon.
Opeens hield iemand een paraplu boven mijn hoofd. Een jongen, hooguit zestien.
"Ik woon daar om de hoek," zei hij. "Ik ren wel even."
En weg was hij.
Ik liep droog verder. Met een glimlach.

De jongen met het pakje drinken

Op het bankje bij de bushalte zat een jongetje van een jaar of acht. Hij keek naar me, haalde
twee pakjes drinken uit zijn tas, en gaf er één aan mij.
"Voor jou," zei hij. "Je kijkt een beetje verdrietig. Dit helpt bij mij altijd."
We dronken samen appelsap, zonder veel te zeggen.
Hij stapte op de bus, zwaaide.
Vriendelijkheid kent geen leeftijd.

De wasmand

Een buurvrouw stond op de trap met een peuter op de arm en een overvolle wasmand.
Ik nam die mand even van haar over, zonder veel woorden.
Ze keek me aan. "Je bent de eerste die dat ooit aanbiedt."
Sindsdien groeten we elkaar. En anderen in het trappenhuis ook.
Kleine dingen. Grote gevolgen.

De oude man op het bankje

Elke ochtend zie ik een oude man met een koffertje op het bankje bij de vijver.
"Hier zat ik vroeger met mijn vrouw," vertelde hij me. "Ze is er niet meer, maar ik kom nog
steeds. Zo voelt het alsof ze er toch nog is."
We groeten elkaar elke ochtend.
Soms praten we even. Soms niet.

De hond die iedereen kent

Een grote bruine labrador met grijze wenkbrauwen loopt elke dag met zijn baasje door de
wijk. Hij maakt contact met iedereen.
Zelfs mensen die normaal geen oogcontact maken, blijven bij hem even staan.
Soms reikt zelfs een bang kind een hand uit.
Zonder woorden herinnert hij ons eraan dat we nog weten hoe het moet: verbinden.

De sjaal

Op het station lag een sjaal. Ik hing 'm op met een briefje:
"We hopen dat je warm blijft tot je "m terugvindt."
De volgende dag hing er een ander briefje bij:
"Gevonden. Dankjewel. Ik had hem van m’n oma gekregen."
Twee onbekenden, verbonden door wol en een paar woorden.



Als je vandaag het gevoel hebt dat de wereld te groot is,
begin dan klein.
Lach, vraag hoe het met iemand gaat.

Geef iets door, deel je paraplu.
Of laat gewoon even zien: ik zie je.

Dat maakt het verschil!