Hoopvol perspectief – november 2025

Onder zachte dekens
ligt een grijs meisje
te slapen op een brancard
ze is net onder het puin
vandaan gehaald.

Je ziet niks
als er een bom is gevallen
alles is grijs van rook
je kunt alleen ademen
door een sjaal.

Als je blijft staan
om nog meer mensen
onder het puin te zoeken
loop je gevaar
te worden beschoten.

Ik hoorde nog stemmen
van moeders en kinderen
mijn eigen kinderen
heb ik onder mijn huis
vandaan getrokken.

Mijn huis is verwoest
omdat ik terugschoot
met mijn camera
ik weet niet
of het meisje slaapt.

Dit gedicht ontstond tijdens een gesprek tussen de Palestijnse persfotograaf
Mohammed al-Zanoon en de dichteres Maria Barnas n.a.v. een van zijn foto’s.

Misschien overvalt jou het verdriet of de moedeloosheid ook wel eens op zo’n overweldigende
manier, dat je weinig hoopvol meer naar het gebeuren in de ‘kleine en de grote’ wereld kunt kijken.
Misschien kan het volgende verhaal je troosten en weer op weg helpen.

‘Dat wil ik met eigen ogen zien’, zei schrijver Abdelkader Benali, toen hij van
Hans Spekman (directeur van het Jeugd Educatiefonds) hoorde over de Nederlandse
basisscholen waar de nood het hoogst is en waar in avontuurlijke oplossingen wordt gedacht. Over
scholen in de wijken waarin docenten extra alert zijn, waar kinderen thuis geen eigen bed hebben
en waar de keuken het hart van de school wordt. En vooral die scholen waar dag in,
dag uit, vanaf de eerste bel, de vonk van toekomstdromen met volle kracht wordt aangeblazen.
Hieronder volgt een deel van het verhaal over het bezoek aan de kinderen van groep 7
van de Archipelschool Magistraal in Middelburg:

De kinderen zitten in een grote kring. Meester Marijn laat de leerlingen aan het woord.
Mustafa (11) vertelt dat hij de school leuk vindt omdat hij er goed wordt geholpen. ‘Ik mag hier zijn
wie ik ben. Of je nou moslim, christen of jood bent.’ Voor Adam (11) is de school speciaal omdat er
drie keer per week broodjes en soep wordt gegeten. Ziyanaha, ook elf, heeft een week vrij
gekregen om samen met haar ouders naar Mekka te gaan om de kleine bedevaart te doen,
de zogenaamde Oemra. Dat is elke reis naar Mekka die buiten het seizoen van de grote
bedevaart valt, de Hadj. ‘Het was de laatste kans voor mijn opa. Hij is vierentachtig. Hij is daar
overleden.’ Het valt stil in de klas. Hoe serieuzer het onderwerp, hoe respectvoller de kinderen
reageren. Voor leerkrachten zijn dit gouden momenten, omdat ze dan echt het groepsgevoel
kunnen aanspreken over de grote gevoelens van het leven. De meester of juf bouwt dan mee aan
een gemeenschappelijk gevoelde moraal.
‘Waarom bent u schrijver geworden?’, vraagt een leerling.’Vanwege het applaus,’ zeg ik, en de
hele klas barst in lachten uit. Ik vertel dat ik lezen leuk vond en dat ik ook verhalen wilde schrijven.
‘Ik kreeg complimenten voor mijn verhalen en daardoor groeide mijn zelfvertrouwen.’ Ze knikken
en wijzen naar hun meester. Die houdt een groot vel vast met daarop woorden die hun stemming
uitdrukken. ‘De meester heeft ons zelfvertrouwen gegeven. Daardoor zijn we beter gaan
presteren.’ Zelfvertrouwen is een machtig wapen tegen de chaos; het verkleint de chaos niet, maar
maakt hem wel behapbaar. Elk kind is anders. En elk kind verandert, het kind van gisteren is niet
het kind van vandaag. Alertheid is heel belangrijk, het is een wapen om de kwetsbaarheid van
kinderen te beschermen. Dan wordt geweldige groei mogelijk.

Uit het boek ‘Dromen makers’ van Abdelkader Benali.