“Ik heb het geluk gehad dat ik een Nederlandse man heb die me met veel heeft kunnen helpen. Ook ben ik zelf assertief. Maar wat als je dat niet hebt en je bent ook heel onzeker? 

Geen Nederlandse ambassade
Toen mijn man in 2007 werd aangenomen voor een baan in Nederland moesten we verhuizen. Ik ben Hondurees en voor mijn inburgering moest ik 800 kilometer reizen naar de dichtstbijzijnde Nederlandse ambassade in Costa Rica voor het basisexamen inburgering en de aanvraag van een inreisvisum. Dat hele traject duurde vier maanden. Ondertussen zat mijn man al in Nederland. 

Moeizaam
Naar Nederland gaan hield ook in: de taal leren. Dat wilde ik vooral voor onze kinderen. Zij zouden naar de basisschool gaan en de Nederlandse taal binnen een paar maanden oppakken. Ik vond het belangrijk de taal ook zo snel mogelijk te leren. Maar dat ging erg moeizaam. Door de grote niveauverschillen in de klas zat er geen tempo in en leerde ik weinig. Uiteindelijk is het gelukt door persoonlijk, individueel budget aan te vragen bij de gemeente en een compacte cursus te volgen. Binnen 3 maanden was ik klaar voor het examen.

“Nederlands leren deed ik vooral voor mijn kinderen”

Ondertussen zocht ik naar een baan, maar dat wilde niet lukken. Ondanks mijn drie studies in Honduras (docent basisonderwijs, hbo landbouweconomie en hbo milieukunde). Mijn Nederlands was nog niet goed genoeg. Ik ben toen veel vrijwilligerswerk gaan doen, om te oefenen.

Goede taallessen
Vanuit de gemeente kon ik meedoen met het project Stuurvrouwen, waarin ik werd getraind om een bestuursfunctie te kunnen bekleden bij een organisatie of adviesorgaan. Binnen de training moesten we als opdracht zelf een klein project opzetten. Omdat ik ervaren heb hoe belangrijk het is om snel de taal te leren, wilde ik de opdracht daarop richten.

Dat resulteerde uiteindelijk in de oprichting van mijn eigen stichting: Steunpunt Inburgering & Samenleving. We helpen mensen met oriënteren, integreren en beantwoorden veel vragen. En we organiseren dus taalcursussen, waarvoor we een aantal gecertificeerde docenten in dienst hebben. Veel van de vrijwilligers bij de stichting zijn ervaringsdeskundige en we hebben veel talen in huis.

En we doen het erg goed! Geregeld kloppen ex-studenten van andere taalopleidingen bij ons aan met de vraag of wij ze de taal kunnen leren.

Alles vrijwillig
Alles wat ik doe, voor de stichting maar ook daarnaast, doe ik vrijwillig. Sommige vriendinnen vinden het maar gek. Zonde, zeggen ze. Ja, ik verdien hier niks mee. Maar veel mensen verdienen wel geld. Daarvan kopen ze spullen waarvan ze hopen dat ze gelukkig worden. Ik heb geen geld nodig voor geluk, ik haal het uit wat ik doe.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom