“Ik ben getrouwd en heb twee dochters van zeven en vijf jaar. Ik mediteer, ik sport en doe leuke dingen met het gezin. Ik denk iedere ochtend na over hoe ik de dag inga en ’s avonds doe ik een dankbaarheidsoefening. Het lukt me om te genieten van kleine dingen zoals van de waterhoentjes in het park. Dat is volkomen nieuw voor mij.

Tachtig uur per week
Ruim vier jaar geleden kreeg ik de kans om een nieuwe vestiging van Tesla op te zetten. Ik ging om half zeven ‘s morgens de deur uit en ’s avonds om negen uur kwam ik weer thuis. Ik werkte bijna tachtig uur per week. Ik vond dat ik de enige was die het kon en dat ik niet gemist kon worden. Onze jongste was drie maanden, ik zag haar alleen in het weekend. Ze lachte alleen naar haar moeder, niet naar mij. Ik wilde ook nog de halve marathon van Amsterdam lopen … Ramona, mijn vrouw vroeg me: ‘Waar ben je mee bezig?’

The Greatest Showman
Na drieënhalf jaar kreeg ik de diagnose burn-out. Het echte inzicht kwam toen ik enkele weken thuis zat. Ik keek de film The Greatest Showman en herkende mezelf in de hoofdpersoon. Hij werkte keihard, zodat zijn vrouw en kinderen het goed hadden. Maar de kinderen hadden het belangrijkste niet: hun vader. Toen zag ik wat ik had aangericht. Ik ben superblij dat het gebeurd is. Als ik niet was omgevallen, was ik gewoon zo doorgegaan.

“Nu ben ik echt geïnteresseerd in anderen en dat is wat mensen merken”

Achteraf gezien begrijp ik hoe onze relatie onder druk stond door mijn gedrag. Ik wilde mezelf zo graag bewijzen en aardig gevonden worden, dat ik daardoor mezelf niet was. Nu ben ik echt geïnteresseerd in anderen en dat is wat mensen merken. En mijn vrouw en ik snappen elkaar nu beter.

Positieve uitstraling
Doordat ik anders in het leven sta, maak ik andere dingen mee. Als je een positieve uitstraling hebt, komt dat bij je terug. Ik wil bewuster in het leven blijven staan. Van dingen genieten. Proberen om niet meer in een sleur te raken. Ik hoop in de toekomst anderen te kunnen helpen met wat ik heb geleerd. Misschien wel als loopbaancoach.”

Tekst: Ronald de Waal
Fotografie: Vincent Boon