Hoopvol perspectief – januari 2026

Een nieuw jaar. Een moment om goede voornemens te formuleren. Bij het
jaaroverzicht van het NOS-journaal waren deze heel divers. Twee tienermeisjes
wensten veel geld en veel vakantie, een ander wilde het jaar blanco beginnen en een
man die ik kon zijn hoopte dat Nederlanders zich meer konden inleven in de ander. Ik
vermoed dat de diepte van je voornemen afhankelijk is van hoe groot je de wereld
ervaart. Als die wereld ophoudt bij je eigen welbevinden en misschien die van je
directe omgeving, dan is het waarschijnlijk logisch dat je al tevreden bent met wat
meer luxe. Zeker als je nog niet zoveel lijden hebt ondervonden in je eigen leven.

Ik kan me zelf ook alleen maar proberen voor te stellen hoe het is om elke dag in
onzekerheid te leven. Niet te weten of je de volgende dag nog haalt, omdat drones
en bommen je leven bedreigen. Of omdat er simpelweg geen eten is, geen
onderdak, geen beschutting, geen warmte, geen schouder om je hoofd tegenaan te
leggen. Stel dat ik wakker zou worden in Soedan, ik zou de dag niet overleven, de
paniek zou me verstikken, ik zou me door de hele wereld verlaten voelen.

Intens verdrietig werd ik van de beelden vanuit Gaza en Soedan. Met name van de
voor het uitgemergelde lijf te grote kinderogen die in de camera staarden. Misschien
moet ik wat meer begrip hebben voor het tienermeisje dat vooral meer geld en
vakantie wenste, want als het alternatief is dat je het leed van de wereld moet torsen,
dan is het begrenzen van jouw wereld eigenlijk best een goed idee.

Maar dat wil ik niet. Ik hoef niet per se groots en meeslepend te leven, maar ik wil me
niet verschuilen onder een steen. Ik geloof ook oprecht dat de meerderheid van de
ruim 8 miljard mensen de huidige ontwikkelingen met zorg aanziet. En als ik ergens
hoop aan kan ontlenen, dan is het aan de maatschappelijke onrust die overal
zichtbaar is. Sinds de vreselijke aanval van Hamas op Israël en de daaropvolgende
genocide gaat er geen dag voorbij of ergens in de wereld gaan mensen de straat op
om te demonstreren voor vrede. De schrijvers Tommy Wieringa en Jaap Scholten
zijn het boegbeeld van de Nederlandse konvooien die de Oekraïners ondersteunen
met ambulances en medicijnen. De Amerikaanse rechtsstaat wankelt, maar de
landelijke roep om rechtvaardigheid wordt groter en breder. Netanyahu heeft al lang
niet meer de steun van zijn kiezers. Zeven van de tien Nederlanders doneerden in
2025 aan een goed doel, de opbrengst van de Serious Request-actie voor Spieren
voor Spieren was hoger dan ooit.

Mijn voornemen voor 2025 was om meer kilometers te fietsen dan alle jaren
daarvoor. Een mooie vlucht weg van de realiteit, niet zo heel anders dan ‘veel geld
en veel vakantie’. Maar dat voornemen heeft me in aanraking gebracht met andere
fietsers die hun fietskilometers hebben ingezet voor het klimaat. En op de fiets heb ik
zielsverwanten ontmoet, met wie ik samen heb deelgenomen aan de Rode Lijn. Mijn
voornemen voor 2026? Ik wil de hoop blijven koesteren dat het niet te laat is om het
klimaat te redden, dat we hebben geleerd van onze geschiedenis en dat de zachte
krachten uiteindelijk zullen overwinnen. En daar wil ik actief aan bijdragen. Ik wil me
laten horen en zien waar ik dat kan en waar dat nodig is. En wie me wil vergezellen
is hierbij van harte uitgenodigd.