Hoe gaat het?

bench-5017748_1920.jpg

Hoe gaat het met je? “Goed hoor, ik ben gezond en dat is het belangrijkste”, is vaak mijn antwoord in deze coronacrisis. En dat is natuurlijk ook zo. Dat weet ik. Maar eerlijk zeggen hoe ik me voel? Dat verschilt ook zo ongelofelijk vaak. Soms zelfs per minuut. Herken je dat?

Gisteren was mijn dochter Femke jarig, 8 jaar. Dit jaar was het anders, heel vreemd. Mijn zus stond om 8.00 uur, net voor het thuisonderwijs moest beginnen, samen met haar kinderen op de stoep te zingen: “Lang zal je leven!”
Steeds komt dat tafereeltje weer bij me boven. Dan voel ik me gelukkig en denk: wat ben je een mooi mens, lieve zus! Op andere momenten, soms een fractie later, denk ik aan precies hetzelfde tafereel en voel ik me terneergeslagen. Ik ben er klaar mee! Hoe lang nog? Ik mis een hand, een kus, knuffel, een arm om mij heen. Huidhonger noemen ze het ook wel. Maar juist nu moeten we gepaste afstand houden, uit liefde.

Dus als ik eerlijk ben? Dan gaat het met mij vaak goed en regelmatig minder goed. Mag dat? Ook van mezelf? Natuurlijk weet ik dat ik mezelf ook af en toe een oppepper moet geven. De wat-mooi-en-lief-pet geeft me veel meer energie dan de klaar-mee-pet. Ik wil die eerste pet ook graag  meer op zetten, maar vaak is het voor mij gewoon zoeken naar dat ding.
Maar moet ik die wat-mooi-en-lief-pet eigenlijk altijd op hebben? Psychiater Dirk de Wachter schrijft in zijn boek De kunst van het ongelukkig zijn: ‘Als we ons slecht voelen, hebben we de neiging om ons te gaan begraven in onszelf, muren op te trekken en grachten te maken rond onze zelvigheid. Net op het moment dat we de ander eigenlijk zo nodig hebben.’ Zijn advies is om je verdriet met anderen te delen. Dat lucht op en dan kan het heilzaam werken, zegt hij.

Dus vanaf nu geef ik eerlijk antwoord als iemand me vraagt hoe het met me gaat. Wel zo gezond.

 


 

Marten van der Wal


Marten van der Wal

Voorganger Apostolisch Genootschap

 

 

Tekst geschreven voor de Harderwijker Courant, 22 april 2020